مطالعه واکنش‌های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی چمن Agrostis stolonifera و Festuca arundinacea Schreb. نسبت به تنش خشکی

تنش خشکی از مهم‌ترین عوامل محیطی محدود کننده رشد چمن‌ها در مناطق خشک و نیمه خشک است. در پژوهش حاضر، تغییرات فیزیولوژیک و بیوشیمیایی دو گونه چمن، Agrostis stolonifera var. palustris و Festuca arundinacea Schreb. var ky 31 طی یک دوره 40 روزه تنش خشکی (نیروی مکش 70-75 سانتی‌بار خاک) با فواصل زمانی 10 روز یک بار و همچنین مرحله رشد مجدد در پایان دوره تنش ارزیابی گردید. گیاهان شاهد در مدت اعمال تنش خشکی به طور منظم در حد ظرفیت زراعی خاک (نیروی مکش 20-25 سانتی‌بار خاک) آبیاری شدند. نتایج نشان داد که با طولانی شدن مدت تنش، محتوای نسبی آب برگ و میزان کلروفیل برگ به طور معنی‌داری کاهش پیدا کرد. میزان نشت یونی و غلظت پرولین برگ طی تنش خشکی به طور معنی‌داری افزایش یافت و در زمان آبیاری مجدد در پایان دوره تنش خشکی به سطح شاهد رسید. میزان فعالیت آنزیم‌های‌ پراکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز برگ تا 30 روز پس از آغاز تنش خشکی در گونه‌های F. arundinacea Schreb. و A. stolonifera افزایش و پس از آن کاهش یافت. در گونه F. arundinacea Schreb. فعالیت آنزیم‌ آسکوربات پراکسیداز تا 20 روز پس از آغاز تنش افزایش و سپس کاهش نشان داد. همچنین در گونه F. arundinacea Schreb. فعالیت آنزیم کاتالاز در طول تنش افزایش و در زمان رشد مجدد کاهش یافت. در گونه A. stolonifera طی تنش خشکی و رشد مجدد فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز به طور معنی‌داری نسبت به گیاهان شاهد افزایش یافت. در مجموع، نتایج نشان داد که گونه مقاوم F. arundinacea Schreb. تحت شرایط تنش خشکی دارای نشت یونی کمتر، محتوای نسبی آب برگ بیشتر و تخریب کلروفیل کمتری در مقایسه با گونه حساس A. stolonifera بوده است.